Στήν Ἀναστάσιμη Χαρά

Στήν Ἀναστάσιμη Χαρά 

Στήν ἀναστάσιμη χαρά,

φυτρώνουν μέσα μας φτερά

κι ἀντάμα ξεκινᾶμε, 

γιά κάποιες χῶρες μακρινές, 

πού τόσες γνώριμες φωνές

μᾶς προσκαλοῦν νά πᾶμε.

Ἐμπρός παιδιά κι εἶν' ἡ φωτιά

στήν τρισευδαίμονη ματιά 

καί λάμπει γύρω ἡ πλάσι. 

Δόξα, ὡσαννά στόν Πλαστουργό, 

ποὖρθε μέ λόγο καί Σταυρό

τόν κόσμο ν' ἀναπλάση. (δίς)

Ἄνοιξι μπῆκε γιά καλά

κι ἡ ἀγράμπελη μοσχοβολᾶ

κι ἡ πασχαλιά εὐωδιάζει. 

Πήδα καί χόρευε, ψυχή, 

πού σ' ἔλιωνε ἡ ἀπαντοχή

καί τό πικρό μαράζι. (δίς)

Ἄνοιξι μπήκε γιά καλά

κι ἡ θάλασσα παιζογελᾶ 

κι ἀνθουνε κῆποι ἐντός μου. 

Πλάκες, πού στέκατε βαρειές, 

στά μνήματα καί στίς καρδιές, 

σᾶς ἔσπασ' ὁ Χριστός μου. (δίς)

Ἀνώνυμος ποιητής ἤ ποιήτρια

Πηγή: Χριστιανικά Ἄσματα, «Ο.Χ.Α. Λυδία», σελ. 140.