Ἀπὸ τὰ «Φωτερὰ Σκοτάδια»

Ὦ θαλασσοθεμέλιωτα καὶ ἡλιόσκεπα παλάτια,

Χτισμένα ἀπὸ τὰ σύννεφα τῆς θερινῆς βραδιᾶς,

«Δὲν θέλω τοῦ κισσοῦ τὸ πλάνο ψήλωμα

σὲ ξένα ἀναστυλώματα δεμένο

ἂς εἶμαι ἕνα καλάμι, ἕνα χαμόδεντρο,

μὰ ὅσο ἀνεβαίνω, μόνος ν᾿ ἀνεβαίνω.

Δὲν θέλω τοῦ γιαλοῦ τὸ λαμποφέγγισμα

ποὺ δείχνεται ἄσπρο μὲ τοῦ ἥλιου τὴ χάρη

θέλω νὰ δίνω φῶς ἀπὸ τὴ φλόγα μου

κι ἂς εἶμαι ἕνα ταπεινὸ λυχνάρι».

Γεώργιος Δροσίνης